Livmor til leige

Surrogati er nok eit vanskeleg og følelsesmessig utfordrande etisk spørsmål. For det første; det er ikkje ein menneskerett å få barn. Det er vel heller ikkje ein sjukdom å vere barnlaus. Men dt er lett å skjønne ønsket om å få vere foreldre til eit barn.
Men surrogati reiser mange spørsmål. Er det rike folk si utnytting av fattige? Ein reproduksjonsindustri der agentane sitt att med like mykje som kvinna? Kva med å stille testspørsmålet; Ville du at dottra di skulle vere surrogatmor? For eit barn er eit barn fødd inn i ein familie. Som surrogatmor er du på ein måte "redusert" til ein rugekasse. Det vert understreka av at dei som får kjøper er nøye på å understreke at dei kjøper ei teneste, ikkje eit barn.
I heimleg abortdebatt var det brukt som argument at kvinna skulle bestemme, for det var hennes kropp. Og fosteret er ikkje eit sjølvstendig vesen med rett til liv før etter 12. veke (og knapt nok då). I surrogat-debatten er det befrukta egget eit liv som blir kjøpt eller adoptert, om du vil. Mora (som ber barnet) har nok ingen rett til abort, for det er avtalebrot.
Det er kjempeviktig at vi løyser desse vanskelege spørsmåla prinsippielt og etisk.
Volden med sine statslause tvillingar i India må få ei løysing på si sak. Her er borna fødde og for deira skuld må ein kanskje fråvike prinsipp. Men eg syns det er viktig at surrogati blir behandla prinsippielt. Og eg meiner Norge si haldning er rett. Kva meiner du?