Livssynsnøytralt samfunn?

Eg sett spørjeteikn bak ordet, fordi eg tvilar på om det er mogeleg. Og endå meir tvilar eg på om det er ønskjeleg. Likevel kan det synest som at det er eit mål for enkelte, både privatpersonar, organisasjonar og politiske parti.

Eg trur «folk flest» vil ha eit minimum av opplæring i den kristne kulturarven vi har i landet, og at kristendommen si særstilling framleis skal vise att i samfunnet. Vi hugsar vel alle det folkelege aksjonen «Nok er nok» som vart starta av Linda Austvik som ein spontan protest på at det ikkje skulle vere lov å synge kristent bordvers på skulen lenger. Reaksjonen var så sterk at SV-Djupedal  og regjeringa måtte gå tilbake på det. I vårt heimlege fylkesting hadde vi tilsvarande oppvisning frå SV som gjorde framlegg om at Fylkestinget ikkje lenger skulle sygde fedrelandssalmen ved opning og slutt av tingseta. Ap-ar Tor Bremer, som då var varaordførar og no sitt i stortingets utdanningskomite, var ikkje stort betre;  for han nytta høvet til å boikotte tradisjonen ein gong han leia møtet. Småting, seier du kanskje. Ja. Men det er sterke symbol-verkemiddel.

I etterkant av dei tragiske terrorhandlingane i sommar, har både kristne og humanistiske verdiar vore svært viktige i arbeidet med å bearbeide sjokket og sorga. Verdiane har ført oss saman som folk. Dei var i ryggmargen, og gav oss eit register å spele på i møte med kvarandre. Tenk så viktig det er for landet vårt å ha det slik. Nokon skulda kyrkja for å ville ta styringa på markeringane etterpå. Men det viser seg at dei var svært forsiktige med å gjere det.  Og på første valdebatten i fjernsynet i haust, så var det SV-representanten som aller mest tok fram det fantastiske der både presten og imamen hadde vore saman i kyrkja i ei gravferd.

Likevel, brevet undervisningsminister Kristin Halvorsen har sendt til alle kommunar om korleis skulane skulle markere 22/8 ved oppstart av skuleåret, viser at dette ikkje har nådd inn. Brevet opnar med å sitere frå skulen sin formålsparagraf som seier ein bygger på kristne og humanistiske verdiar. Deretter at ein må legge til rette på ein måte som er naturleg lokalt, også avhengig av om nokon var nært berørt av tragedien.  Men så kjem det med tydeleg pålegg: Minnestunden må uansett være for alle og dermed livssynsnøytral. For det første avslører dette utruleg lite tiltru til den enkelte rektor, men dinest at ein ikkje har skjønt kva som rørte seg hos det norske folk. Det er neppe tilfeldig at rosehavet vart lagt utanfor Domkyrkja, og ikkje på Yungstorget.

Etter å ha lese Vårt Land sitt intervju med den nye leiaren i Oslo AUF, Vegard Grøslie Wennesland, vart dette endå meir alvorleg for meg. Han fortel korleis han låg i skjul under ei seng på Utøya og prøvde å hugse Fader Vår. Og kor glad han var då han klarte heile bøna. Har vi som samfunn lov å ta vekk dette frå borna våre? Og om vi har lov, er det klokt? Eg meiner sjølvsagt nei. Livssynsnøytralitet er ein bløff. Kunnskap er av det gode, og at eit samfunn bygd på kristne verdiar også formidlar desse, bør vere sjølvsagt!