Tid for sterke kjensler

Sommaren er, sjølv utan sommarvarme, tid for sterke kjensler. No i midten av juli er det særleg to saker som i media kallar på merksemda vår. Det eine er at det er eit år sidan det forferdelege som hende i Oslo og på Utøya. Det er ein vanskeleg balansegang å markere dette på rett og verdig måte. Samtidig som det ikkje må vere ekskluderande for andre som har opplevd krise og tap, men i mindre skala. Eg hugsar ein gutt eg snakka med i fjor. Han mista far sin 22. juli. Kreft. Men han kjende det nesten vanskeleg å sørge. Det var ikkje "vondt" nok. Eg trur vi må sjå at kvar enkelt si sorg er stor, sorga er både individuell og eit fellesskap.
Den andre store saka i sommar er Rom-folket. Eg prøver å forstå dei som får mange campande romfolk tett inn på seg. Eg prøver å ikkje vere dømmande for reaksjonar, og spør meg sjølv korleis eg ville reagert sjølv. Men; eg kan ikkje forstå, godta eller teie stille om ein del av dei reaksjonane som ligg ute på bloggar, chattesider eller som kommentarar. Det er ille! Og blir diverre delvis legitimert av enkelte politikarar. Eg syns også at media har piska opp stemninga meir enn godt er.

Korleis kan eit folk som samlar seg i rosetog og fellesskap eine dagen trakke på ei heil folkegruppe neste dag?